Discussie versus Dialoog

Ik hield altijd intens van een goede discussie. Hoe feller hoe beter. Ik dacht er zelfs over om de politiek in te gaan om dit de hele dag te mogen doen. Wanneer ik me goed in een onderwerp had verdiept en ik het vanuit idealisme heel belangrijk vond anderen hierin mee te krijgen, dan kon ik ieder die de discussie met mij aandurfde volledig wegblazen. Het voelde als een groot succes wanneer ik anderen op deze manier wist te overtuigen. Mijn passie werd niet door iedereen gewaardeerd wat ik achteraf ook wel begrijpelijk vind. Regelmatig hoorde ik al mensen om me heen zuchten wanneer ik alleen nog maar een hap lucht nam voor ik een discussie begon. Dat vond ik moeilijk om te merken, maar ik wist ook geen andere manier.

Na verschillende dingen gedaan te hebben vond ik werk als kwaliteitsmedewerker in een fabriek. In deze functie kwamen regelmatig discussies voorbij, over wat goed en fout was, over de juiste oplossing, over de werkelijke oorzaak van een afwijking etc. Ik genoot daarvan, maar het kwam ook regelmatig voor dat het me ging frustreren. We kwamen vaak tegenover elkaar te staan en daardoor kwamen we niet verder. Vanuit mijn functie toetste ik ook of de werkzaamheden volgens de werkbeschrijvingen werden uitgevoerd. En onderzocht ik de oorzaken van de afwijkingen die tijdens het werk ontstonden. Ik volgde verschillende trainingen om dit goed onder de knie te krijgen. Daar leerde ik vragen te stellen vanuit nieuwsgierigheid, luisteren naar het antwoord en vervolgens verder door te vragen. En dit net zo lang, met net zo veel verschillende mensen tot dat ik het proces of de werkelijke oorzaak van de afwijking volledig in beeld had.

Ik leerde een dialoog voeren.

En dat had niets met overtuigen en omverblazen te maken. Met een dialoog doet het er niet toe of je gelijk hebt of niet. Mijn eigen overtuigingen waren niet meer interessant. Wat wel interessant was waren de verhalen van de processen in de fabriek. Die verhalen waren te vinden bij de medewerkers in alle lagen, op te halen door de juiste vragen te stellen en te luisteren. En het wonderlijke was, wanneer de werkelijke oorzaak gevonden was, lag de oplossing vaak voor de hand. Een discussie was daardoor niet meer nodig.

Het enige wat je nodig hebt is oprechte nieuwsgierigheid.

Vanuit die nieuwsgierigheid stel je de juisten vragen, luister je met aandacht naar het antwoordt en vraag je door waar je meer informatie wenst.

Er ging een wereld voor me open. Alle informatie en verhalen uit te fabriek waren hierdoor ineens beschikbaar. En de frustratie werd een stuk minder (die zal waarschijnlijk nooit helemaal verdwijnen, want ik laat me nog steeds wel eens verleiden tot een ‘goede’ discussie 😉) Mijn werk werd een stuk leuker en een stuk effectiever.