Verkoeling bij de kust
De temperatuur loopt weer op en het lijkt ons wel wat om verkoeling te zoeken bij de kust. Het is wel 2,5 uur rijden, maar dat hebben we ervoor over om lekker in de zee te kunnen springen, dus we besluiten te gaan. Na een lange rit komen we aan op een prachtig plekje en het is er heerlijk rustig. We kunnen vlakbij zee parkeren en lopen het laatste stukje over een klein duinpaadje. Heerlijk, we staan op het strand! Maar waar is de zee? Die is nergens te bekennen! Het is eb en de zee heeft zich wel een kilometer teruggetrokken. Na een smal strand is er alleen een grote uitgestrekte modderige vlakte. Vanavond om zeven uur is het vloed, het heeft geen zin daarop te wachten. Dat hadden we niet verwacht en de teleurstelling is groot. Dit blijken waddenkwelders te zijn. Vast prachtig voor de vogels en biodiversiteit, maar wij zijn minder enthousiast. Na een poosje mopperen gaan we ergens zitten voor een picknick en zoeken daarna schelpen, en en liggen hele mooie. Het is flink warm en zonnig, dus na een poosje moeten we toch wat anders verzinnen nu we het water niet in kunnen. We stappen in de auto en gaan kijken of we ergens een fijn terrasje kunnen vinden voor een koud drankje in de schaduw. Wat we vinden lijkt wel een oase! Ze hebben hier een stukje zee vastgehouden om in te kunnen zwemmen en aan de kant staan prachtige grote zee dennen voor schaduw. Hier hebben we strand, zee en schaduw bij elkaar! Zoveel pech als we net ervaarden, zoveel geluk ervaren we nu. De rest van de middag hebben we het erg naar onze zin.
Franse kunstschilders
Na de boodschappen in Confolense (een stadje vlakbij Susan) besluiten Emelie en ik nog even het stadje in te gaan. Het blijkt een prachtig stadje vol kleine steegjes, trappetjes en een supermooie rivier erdoorheen. Na even rondwandelen komen we een schilder tegen die buiten haar schilderij maakt. Binnen in het atelier hangt het vol schilderijen en is nog iemand aan het schilderen. Emelie is erg onder de indruk en wordt er stil van. Zo staat ze een poosje te kijken wanneer de kunstenares haar vraagt of ze ook een stukje wil schilderen van het schilderij. Eerst vraagt Emelie nog een paar keer of ze het goed begrepen heeft en pakt vervolgens de kwast over. Supertrots is ze daarna. In de dagen erna gaat ze zelf druk aan de slag om haar eigen vaardigheden verder te ontwikkelen. Ik ben erg onder de indruk van haar resultaat. Fantastisch wat het met haar doet wanneer ze geïnspireerd wordt door de mensen die ze toevallig tegenkomt. We gaan nog een paar keer terug naar dit stadje en ontdekken meer ateliers en expositieruimtes.
We hebben een werkritme gevonden
We hebben langzamerhand een handig ritme gevonden waarin het lukt om wat te werken. In de ochtend maken we een werkplek in de caravan waar Fokke aan het werk kan en werk ik buiten aan tafel waarbij Emelie en Tygo aan hun eigen knutselprojecten werken of kijken wat Susan aan het doen is. Dat gaat best goed, het is wel zo dat de ene dag makkelijker gaat dan de andere. Soms redden de kinderen zich heel goed zelf en soms hebben ze veel hulp en begeleiding nodig. Met name wanneer het tegen de 30 graden wordt lijkt hun zelfredzaamheid weg te smelten. We maken hierdoor minder werkuren dan we van tevoren hadden gehoopt, maar goed, het lukt wel. Zo heb ik een aantal runenstenen gemaakt en een paar hangers. En wat ik extra leuk vind, de vuurstenen die ik hiervoor gebruikt heb, zijn vuurstenen die ik vorig jaar in Engeland gevonden heb. Zo heb ik straks sieraden van Engelse vuurstenen die bewerkt zijn in Frankrijk in mijn assortiment. Dat voelt goed. Volgens mij geeft dat de sieraden extra kracht mee.
Emelie redt zich beter met het zelfstandig werken dan Tygo. Zeker sinds ze de kunstschilders is tegengekomen. Tygo vindt het lastiger alleen. Hij is natuurlijk ook drie jaar jonger en hij lijkt sneller last van de warmte te hebben. Zijn nieuwe kluskoffer blijkt wel een schot in de roos. Hij kan zich er uren mee vermaken. Soms lukt hem dat alleen en soms heeft hij hulp nodig. De dingen die hij bedenkt om te maken zijn niet altijd haalbaar voor hem, dan heeft hij wat hulp nodig.
Ze doen het allebei erg goed. Ondanks dat ze het soms best zwaar hebben hoor ik ze er niet over dat ze thuis missen. Dat ligt voor het grootste deel aan Dex, ze vinden het erg fijn dat hij mee is. En de dingen die ze mee hebben waar ze mee kunnen creëren (schildermateriaal en kluskoffer) helpt ze om iets te doen waar ze voldoening uit halen. Ik ben blij dat we daar van tevoren over hebben nagedacht en hebben voorbereid, daar hebben we nu een hoop plezier van.
Een dag alleen op pad met Susan
Susan en ik gaan een dagje samen op pad. Een buurvrouw van Susan is goudsmid en heeft haar atelier in Confolence, daar gaan we kijken. En even verderop is een hunebed, Ik bezoek de oude megalithische bouwwerken heel graag, dus daar gaan we ook naartoe. Het hunebed is prachtig, hij ligt ook supermooi tussen een groepje oude grote eikenbomen. De steensoort doet me denken aan de hunebedden die ik twee jaar geleden in België heb gezien. De steen is niet homogeen zoals de zwerfkeien waar de hunebedden in Drenthe en Denemarken van gemaakt zijn. Het lijken verschillende soorten samengeklonterde stenen. In België noemen ze dat puddingsteen. Hier zijn natuurlijk ook geen zwerfkeien uit Scandinavië naartoe geschoven in de ijstijd. Logisch dus dat ze andere stenen gebruikt hebben. Er is veel ruimte onder, dus we kruipen erin. Het voelt als een fijne plek om te zijn, er gaat veel rust en kracht vanuit. Op de grond ontdek ik een boel losse steentjes, die zijn waarschijnlijk losgekomen uit de grote stenen. Ik zoek een paar mooie vuursteen achtige stenen uit en neem ze mee zodat deze stenen verder kunnen als sieraden. We drinken een sapje onder de oude eikenbomen en kletsen een hele poos over het leven. Erg fijn om dat even te kunnen doen zonder onderbrekingen van de kinderen en Dex. Op weg naar Confolence vinden we een prachtige lunchplek aan een rivier waar ze de lekkerste pizza’s hebben. Daarna rijden we door naar de goudsmid. Het is erg leuk om haar werkplek te zien. We slenteren nog even door de straten en steegjes onder het genot van een ijsje en gaan daarna weer naar huis.
Weer een hittegolf
Het weekend dat volgt is er weer een hittegolf, deze keer loopt de temperatuur op tot 38 graden en misschien nog warmer. Daar hebben we absoluut geen trek in dus verzinnen we een hitteplan. We gaan drie dagen lang elke middag op pad naar water waar we kunnen zwemmen en nemen avondeten mee. Dan komen we terug wanneer de ergste hitte voorbij is. Daar wordt het een stuk makkelijker van. Het blijft flink pittig, zeker ook omdat we niet goed slapen in die warmte die in de nacht blijft hangen. Na maandag koelt het weer wat af en kunnen we een beetje bijkomen.
Festival in Confolence
In de laatste week dat we er zijn is er een festival met muziek en kunst in Confolence. Eerst ben ik wat terughoudend. Ik verwacht een enorme drukte waar ik met dit warme weer niet zo’n trek in heb. Toch wagen we het erop en ook Dex gaat mee. Het blijkt superleuk, het is gezellig en overzichtelijk druk, er is van alles buiten te doen en te zien en ook Dex is welkom. Op een grasveld naast de rivier is livemuziek onder een grote walnotenboom. Het zijn muzikanten uit Peru, ze zien er prachtig uit en ze maken er echt een feestje van. Na een poosje wordt iedereen uitgenodigd om mee te dansen, na even aarzelen zijn Emelie en Tygo daar wel voor te porren en doen we enthousiast mee. Een paar dagen later zijn Emelie en ik nog een keer geweest en konden we weer genieten van mooie muziek onder de walnotenboom.
Verschil in beleving
Het is al flink warm en de zon schijnt intens. Plotseling staat Susan op de ladder om een tak uit een boom te zagen waar ze hulp bij nodig heeft. Ja zegt ze, nu zijn jullie er nog en morgen regent het, dan kunnen we dat het beste nu doen. Morgen regent het, lekker koel, dan kunnen we dat het beste dan doen is onze gedachte. En daarom woont Susan in Frankrijk en wij in Nederland 
Regen, wat heerlijk!
In het laatste weekend dat we bij Susan zijn gerend het een hele dag. Normaal zouden we daar iets op verzinnen omdat we een dag in de regen niet fijn vinden. Maar tijdens het wandelen met Dex ontdekken we dat we het heerlijk vinden. Het is lekker fris, eindelijk! We lopen een stuk verder dan anders. Ook de rest van de dag vermaken we ons zonder dat de regen ons hindert. Emelie trekt haar regenjas aan en zegt “doei, ik ga bij Susan kijken” we zien haar de hele ochtend niet weer. Wanner we later even binnen gaan kijken blijken ze kunst van vlierbessen op papier en doek te maken. Emelie vindt het superleuk om daarbij te helpen.
Vuur
De laatste avond maken we een vuur in een ton die Fokke heeft bewerkt tot vuurton. We branden de braamstruiken op die we hebben weggeknipt. De kinderen staan al klaar om marshmallows te bakken. Maar de ton brand voor het eerst, dus de verflaag aan de buitenkant en eventuele resten van de inhoud branden ook, er komt een flinke warm stinkende rook vanaf, die waaide zo onze caravan in en naar de buren. Dus de marshmallows hebben we maar ongebakken opgegeten en het vuur weer uit laten gaan.
Afscheid
De volgende ochtend is het echt tijd om te gaan. We geven Susan een dikke knuffel en blijven zwaaien zolang we haar kunnen zien. Dan rijden we door naar de Morvan, we hebben nog een week te gaan op ons reisavontuur.
In mijn volgende blogbericht vertel ik je alles over onze belevenissen in die laatste week en over hoe we onze reis uiteindelijk beleefd hebben.
Lees meer berichten
Wat is oorspronkelijk wonen en leven?
Deze vraag houdt me al een poosje bezig. Na mijn zoektocht naar de hunebedbouwers (zie mijn vorige blogbericht) kwam ik de NPO serie ‘het verhaal van Nederland’ tegen. De eerste aflevering gaat over de prehistorie. De serie kent ook een podcast, en met name de...
De hunebedbouwers
Aangezien ik in Drenthe woon kom ik regelmatig een hunebed tegen. Ik zag daarin altijd enkel een bult stenen van vroeger en besteedde er verder niet veel aandacht aan. Tot ik er laatst met andere ogen naar ging kijken. Ik vind het eigenlijk best wel knap, zulke dikke...
Off-grid wonen en leven
De vraag hoe het is om off-grid te wonen en te leven houdt me bezig. Het idee om volledig los van het systeem te wonen en te leven lijkt me fantastisch! Of het ook fantastisch is, dat weet ik (nog) niet. Ik wil het wel graag weten. Off-grid wonen betekent dat je niet...
0 Comments
Mis nooit een nieuw blog bericht
Schrijf je in voor de nieuwsbrief. Dan hoor je het als eerste wanneer er een nieuw blogbericht is of nieuwe natuur sieraden.
0 reacties