land van aine
land van anie

Deze zomer mochten we een paar dagen kamperen in het ecodorp in aanbouw ‘land van Aine’ in Ter Apel. Ze hadden een hele toffe week georganiseerd waarin we met ons gezin welkom waren.

Wij willen graag weten hoe het is om te leven in een gemeenschap en te bouwen aan een ecodorp, daarom hebben wij ons opgegeven. Ik vind het superleuk om andere manieren van wonen en leven te onderzoeken en te kijken of er manieren bestaan die dichter bij onze oorsprong liggen. Tegelijk vind ik het ook spannend. Leven in een gemeenschap in een ecodorp in aanbouw is flink anders dan ik tot nu toe ken en daarmee een eind buiten mijn comfort zone. Wanneer het verderop in mijn planning zit heb ik er zin in, maar vanaf een paar dagen van tevoren zie ik steeds meer beren op de weg. Wordt het niet te druk? We gaan direct vanaf onze vakantiebestemming naar Ter Apel. Kunnen we dit de kinderen wel aandoen? Is een andere keer een dagje kijken niet veel beter? Het komt heel slecht uit en we zijn veel te moe… en zo gaat het een poosje door. Tot ik dit herken als de stem van mijn eigen comfort zone (ja echt, mijn comfort zone heeft een eigen stem) mijn comfortzone houdt van vertrouwde en bekende dingen, aan nieuwe en onbekende dingen heeft ze een hekel. En hoe dichter die nieuwe en onbekende dingen in de buurt komen, hoe harder haar stem. Ik ben meer dan mijn comfort zone, ik wil graag nieuwe en onbekende dingen ontdekken! Daarom besluit ik de stem te laten gaan, stil krijg ik haar niet, maar ik hoef niet te doen wat ze zegt.

Wanneer we in het ecodorp aankomen worden we warm verwelkomt. De sfeer is heel gemoedelijk, er kan van alles en er moet niet veel. We mogen meedoen met gezamenlijke activiteiten, zelf activiteiten starten of onze eigen gang gaan. Elke avond wordt er uit de eigen groentetuin gekookt, we mogen aanschuiven als we willen of zelf koken en eten. We vinden een plekje voor onze caravan op een kampeerveld samen met een aantal andere gezinnen en installeren ons daar. We verkennen het terrein en schuiven s ’avonds aan bij een heerlijke gezamenlijke maaltijd.

Dik voor elkaar zou je zeggen, toch komt de stem van mijn comfort zone regelmatig om de hoek kijken, “ga naar huis, dat is beter,” “het is veel te druk en veel te veel nieuwe prikkels,” “dit is niets voor jullie, jullie passen hier niet tussen” is een greep uit alles wat ze zegt, bij elke twijfel of onzekerheid slaat ze toe. En er komen regelmatig twijfels en onzekerheden voorbij. Maar we besluiten te blijven, de nieuwsgierigheid overwint. Ik wil de antwoorden vinden op de vragen die ik heb.

Het is een van mijn specialiteiten om onzichtbaar te zijn in een grote nieuwe groep. Dat doe ik niet bewust, dat gaat gewoon zo. Mijn dochter kan dat ook. Dat is soms best handig, je kan dan ongezien een nieuwe groep en plek verkennen en kijken waar jouw plekje hierin is.

De 3e dag weet mijn dochter van 6 mij te verrassen, ze doet mee met de workshop circusoefeningen om er vervolgens vol enthousiasme mee op te treden op het open podium voor best veel publiek! Dat had ik niet verwacht. Wanneer ik haar stralende gezicht zie en haar trotse reactie daarna maakt mij dat heel dankbaar en trots. S ’avonds was er kampvuur met zang en dans, hele mooie mantra liedjes, over Ganesha en Mother I feel you. Dit was voor ons een nieuwe ervaring en wederom verraste mijn dochter me, zo vond het heerlijk en heeft de volledige sessie meegedaan, ook mijn zoontje van 3 heeft enthousiast meegezongen en gedanst.

De volgende dag spreek ik een aantal vrouwen die het zo mooi vonden om het proces van gesloten en teruggetrokken naar open en in bloei bij mijn dochter te zien. Het deed me heel goed dat van ze te horen, tegelijk besefte ik dat we dus niet zo onzichtbaar waren als ik dacht, ze hadden mijn dochter vanaf de eerste dag echt gezien! Dat raakte me, het gaf een gevoel van verbinding en veiligheid die ik niet had verwacht.

Daarna heb ik nog een aantal hele mooie gesprekken gehad met verschillende bewoners van het ecodorp. Ook confronterende, bijvoorbeeld over een opmerking die ik de eerste of tweede dag maakte die veel meer zei over de manier waarop ik met andere mensen omga dan dat ik me op dat moment realiseerde. Die gesprekken zorgden voor beweging en dat deed me goed, het zette dingen in beweging die vast waren komen te zitten.

Wat me door mijn ervaringen opviel was dat leeftijd daar als iets krachtigs voelde. Ik ben het in onze samenleving gewent geraakt dat jong beter is dan oud en dat je vanaf een bepaalde leeftijd nog maar nauwelijks gehoord wordt. Op deze plek voelde een hogere leeftijd als wijs, ervaren en krachtig en dat voelde heel kloppend en mooi. En ik ervaarde hier een evenwicht tussen vrouwelijke en mannelijke energie wat ik vanuit onze samenleving niet gewend ben en ook dit voelde heel kloppend en krachtig. Ik vraag me af of dit bij deze mensen en groep hoort of dat dit het gevolg is van het leven in een kleine gemeenschap waar jong, oud, man en vrouw allemaal vertegenwoordigd zijn.

Op de laatste dag gaan we moe en tevreden naar huis. Het was een hele belevenis en ik ben intens blij dat we dit gedaan hebben, het heeft ons goed gedaan. Hier komen we nog eens terug.

land van aine

Lees meer berichten

Mijn Helweek

Mijn Helweek

Dag 1 Het is zondagavond 22.00 uur en ik lig op bed in de caravan, alleen. Mijn hardloopkleren liggen klaar en mijn wekker staat op 5.00 uur. Mijn Helweek begint. Niet de Helweek van het leger, maar de Helweek van Erik Bertrand Larssen. Zijn boek heb ik ruim 8 jaar...

Discussie versus Dialoog

Discussie versus Dialoog

Ik hield altijd intens van een goede discussie. Hoe feller hoe beter. Ik dacht er zelfs over om de politiek in te gaan om dit de hele dag te mogen doen. Wanneer ik me goed in een onderwerp had verdiept en ik het vanuit idealisme heel belangrijk vond anderen hierin mee...

0 Comments

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Mis nooit een nieuw blog bericht

Schrijf je in voor de nieuwsbrief. Dan hoor je het als eerste wanneer er een nieuw blogbericht is of nieuwe natuur sieraden.