De aankomst bij 37 graden
Wat een timing, we komen precies op het heetste moment van een hittegolf aan bij Susan, het is 37 graden en het voelt als 50. We zijn niet gewent aan deze temperaturen en er ook niet geschikt voor. Onze hersens werken dan nauwelijks meer, nadenken kunnen we dan net zo goed niet doen. Maar goed, we hebben er nou eenmaal voor gekozen om in de zomer naar Frankrijk te gaan en zijn hier nu toch, dan kunnen we niet anders dan er het beste van maken. Het is erg leuk om Susan te zien op haar nieuwe plek. Na een glas limonade en een koud voetenbad krijgen we een rondleiding over de woeste grond wat een voedselbos en groentetuin gaat worden. Onder een eikenboom wemelt het van de vlinders, zelfs die vinden het te warm in de zon. Het is een prachtige plek in een mooi landschap. Voor onze caravan vinden we een mooi plekje onder een boom, waar het nu super heet is, maar waar we tot een uur of drie schaduw hebben. Na een koude douche liggen de kinderen eindelijk en veel te laat op bed. Vervolgens proberen wij nog een beetje af te koelen buiten, wat niet lukt want het is nog steeds 29 graden en dat gaat deze nacht ook niet heel veel zakken.
Wennen aan een nieuwe plek
De dagen erna is het ook nog goed warm. Het duurt 3 dagen voor het kwik rond de 30 graden blijft hangen. Dat maakt het wennen aan een nieuwe plek extra pittig. Zeker ook omdat er hier van alles waar we betreft luxe aan gewent zijn niet is. Het huis heeft ruim 20 jaar leeg gestaan en er moet nu onwijs veel gebeuren. De bramen en brandnetels hebben in die jaren hun kans goed gegrepen. Het dak moet gerepareerd. Er is geen riool, dus de wc is een ton die op de composthoop gaat. Er is geen warm water, dus de douche is een waterzak die je opwarmt in de zon (en dat is geen probleem deze dagen 😉) inmiddels heeft Susan wel elektra en stromend water gerealiseerd en dat is superfijn. We hebben twee waterzakken waar 15 liter in kan, ik zag er best tegenop om daar met z’n vieren van te moeten douchen. Op de laatste camping heb ik nog even wat langer gedoucht met het idee dat ik dat drie weken zou moeten missen. Maar nu ik het ervaar vind ik het superfijn, buiten onder een boom douchen met water wat de zon heeft verwarmd. Ik heb me zelfs nog niet eerder zo schoon gevoeld na het douchen tijdens het kamperen. Dat blijkt prima te kunnen met 7 liter water. Ook de kinderen vinden het heerlijk (hoewel Tygo weigert als de douche niet warm genoeg is, haha) Ik neem me voor om dit thuis ook te gaan doen en vraag me tegelijkertijd af of ik dat ook echt ga doen of dat ik dit voornemen snel aan de kant schuif bij een gemakkelijke en luxe douche binnen handbereik.
Het is pittig
Dex vindt de warmte maar niks en ligt de hele dag onder de caravan, wel lekker rustig, anders wil hij regelmatig wandelen of spelen. De kinderen doen het de eerste dagen erg goed, ze helpen graag met allerlei klusjes en springen op het heetst van de dag graag nog even op de trampoline in de schuur. Maar na een paar dagen laat naar bed en niet zo veel kunnen doen in de middag beginnen ze moe en vervelend te worden. Wijzelf zijn inmiddels ook moe en hebben een steeds korter lontje. Je kan je vast wel voorstellen hoe de sfeer toeneemt in en rond de caravan. Werken, helpen met de klussen hier en elke week een blog schrijven zit er niet in met deze warmte. Dat geeft ook de nodige frustratie. De kinderen hebben elke dag meer ongemakken, kunnen ineens van alles niet meer zelf en zitten elkaar regelmatig in de haren. Na een ochtend waarin we van de ene krijspartij in de andere belanden en niets lijkt te lukken zie ik het allemaal niet meer zitten en heb ik mezelf ook niet meer in de hand, ook ik begin te huilen. Daar staan de kinderen dan toch raar van te kijken. Ze worden er zelfs wat liever van en mij lucht het ook op. Blijkbaar was het nodig. De volgende ochtend gaat niet veel beter. Wanneer ik denk dat het niet veel erger kan ga ik ook nog eens door mijn rug, gatver ook dat nog! En dan ineens… bouwen de kinderen samen een hut van alle materialen die ze kunnen vinden. Ze zijn een echt team en zijn er de hele verdere dag druk mee. Jeetje, wat kan dat snel veranderen en wat geeft dat een lucht. Ik ben trots op ze, dat dit ze uit zichzelf op dit moment lukt. Zelf krijgen we ook ineens van alles gedaan. De dagen die volgen gaan beter en we krijgen het in en rond de caravan wat beter en gezelliger ingericht. Op een avond lukt het Fokke zelfs om even aan het werk te gaan. Dat blijkt voor mijn blog ook het beste te werken. ’s Avonds is het koel en is er geen afleiding.
Rode stenen
De omgeving verkennen lukt beter onder de 30 graden. We ontdekken een mooi wandelpaadje langs een riviertje vlakbij Susan haar huis. Susan weet daar rode stenen te liggen en die blijken prachtig. Ik struin heel wat uren samen met Dex en een of twee kinderen langs het pad en de rivier op zoek naar die rode stenen. Ik vind er een heleboel, de ene nog mooier dan de andere. Ik denk dat het vuurstenen zijn uit de krijt laag hier in de bodem, dat maakt me nog enthousiaster. Ik wil graag weten hoe ze er gepolijst uitzien. Mijn polijsttrommel heb ik niet bij me, maar wel fijn schuurpapier en een polijstschijfje voor op mijn Dremel. Na even schuren en polijsten heb ik een prachtig resultaat, de steen laat zich goed polijsten en wordt super glad. De kleuren van de steen komen er heel mooi door naar voren. Ik ben enthousiast en verzamel er genoeg om mijn polijsttrommel thuis mee te kunnen vullen.
Klussen
Helpen klussen begint te lukken. Met een paar heggenscharen gaan we de bramen en brandnetels te lijf. De kinderen helpen enthousiast mee, maar haken na een poosje toch af nadat ze meerdere keren door bramen of brandnetels geprikt worden. En op een bewolkte dag lukt het om het dak te repareren. Susan en Fokke zitten op het dak en de kinderen helpen mee om dakpannen aan te geven. Het is erg fijn om hier ook wat nuttigs te kunnen doen. ‘s Avonds drinken we er een heerlijk glas Franse appelcider op. Wanneer ik voor het slapen mijn tanden poets kijk ik omhoog en zie ik de volledige melkweg. Het leven is goed.
Dex
Dex bewijst zichzelf als een grote aanwinst. De kinderen kruipen regelmatig naast hem om even te knuffelen of spelen met hem. Ze zijn heel blij dat hij mee is en Dex is heel blij met Emelie en Tygo. Dat vind ik fijn om te zien. Zelf ben ik ook blij met hem (echt niet altijd hoor, hij kan ook een flinke lastpak zijn) voornamelijk de wandelingen die moeten gebeuren vind ik fijn. Anders zou ik in de ochtend of de avond tussen alle drukte door niet zo gauw zijn gaan wandelen, met Dex moet het wel en dat is heerlijk. Daarnaast is hij een gezellige knuffel die er altijd bij is.
De helft van onze vijf weekse reis zit er inmiddels op. In mijn volgende blogbericht vertel ik je over ons verdere verblijf bij Susan.
Lees meer berichten
Het verhaal van de Vuursteen
Regelmatig wanneer ik een vuursteen zie liggen pak ik hem op. Het valt me op hoe mooi deze stenen zijn wanneer ik ze goed bekijk, de verschillende kleuren, vaak iets doorzichtig en ze voelen fijn aan. Tegelijkertijd vraag ik me af wat deze steen allemaal heeft...
Een irrationele vrouw, is dat niet gevaarlijk?
Tijdens de heksenvervolgingen in de middeleeuwen en de nieuwe tijd dacht men van wel. Wat is de rol van de vrouw in onze samenleving en hoe is die zo gegroeid? Sinds ik het boek van Susan Smit ‘De heks van Limbricht’ heb gelezen houdt deze vraag me bezig. Ik ben erg...
Slakken uit eigen tuin
Heb jij ze wel eens gegeten? Heb je überhaupt wel eens slakken gegeten? Ik nog nooit (niet bewust in elk geval, ik eet vaak sla, dus misschien een keer per ongeluk) En als vegetariër voel ik ook niet echt de neiging om dat wel te doen. Voor mijn kinderen (van 3 en 6)...
0 Comments
Mis nooit een nieuw blog bericht
Schrijf je in voor de nieuwsbrief. Dan hoor je het als eerste wanneer er een nieuw blogbericht is of nieuwe natuur sieraden.
0 reacties