De klok die nooit opgewonden hoeft te worden

Na dit verhaal krijgen we een rondleiding door de fabriek. We lopen met z’n allen achter de deftige heer aan. Ook de sfeer in de fabriek voelt deftig, het is erg stil in de gangen, het plafond is hoog, er stroomt helder licht door de hoge grote ramen naar binnen en op de vloer liggen zwart witte tegels zoals je soms ziet in oude fabrieken. We lijken allemaal deze sfeer te voelen, zo rumoerig als de stemming in de bus begon, zo stil en ingetogen is iedereen nu. Ook onze gastheer zegt op dit moment niets, waardoor je enkel de galm van onze voetstappen door de hoge gangen weerkaatst hoort.

We komen in een zaal waar het klinkt alsof het regent. Dat komt door al de klokken die hier aan de muur hangen ter controle of ze het goed doen, de hele muur hangt vol, het zijn er honderden. In de zaal zitten een heleboel mensen in witte jassen achter hun bureaus deze klokken in elkaar te zetten. Op het getik van de klokken na hoor je niets, ieder is geconcentreerd met zijn of haar eigen uurwerk bezig. Onze gastheer verteld ons dat ze de uurwerken binnen twee minuten in elkaar kunnen zetten. Daar zijn we van onder de indruk, wij doen daar wel twee uur over!

We gaan weer verder door de hoge gangen van de fabriek. Tot we voor een klein raampje blijven staan, daar staat hij dan, de jaarpendule die nooit opgewonden of op tijd gezet hoeft te worden. Om de beurt kijken we door het raampje. Het raampje is inmiddels stoffig geworden en in de ruimte erachter hangen spinnenwebben en ligt stof op de grond. Het is echt waar, het uurwerk wat er staat loopt nog steeds en nog op tijd ook! Het is een prachtig uurwerk onder een glazen stolp. We zijn erg onder de indruk en zijn er stil van.

Als iedereen doorloopt kijk ik nog een laatste keer door het raampje. Zie ik dat goed? Ik wrijf in mijn ogen en kijk nog eens. Ja hij staat daar echt. Ik denk dat hij dacht dat we allemaal weer verder waren gelopen en daarom tevoorschijn kwam. Er staat een heel klein mannetje met een rood puntmutsje op naast de klok, hij stoft de klok af met een borsteltje en een doek. Hij is even groot als de klok, dat is nog geen 30cm. Ineens kijkt hij om en kijkt me recht aan. Ik maak een sprongetje van schrik en hij schrikt zo hard dat hij onderste boven valt. Ik wil hem helpen en kijken of hij zich heeft bezeerd, maar ik kan niet bij hem komen in die afgesloten ruimte. Met een rood hoofd van de schrik krabbelt hij overeind en kijk me aan, zo blijven we elkaar aankijken, beide niet zo goed wetend wat nu te doen. Na een poosje maakt hij een korte buiging en houd zijn vinger tegen zijn lippen alsof hij me wil vragen hier met niemand over te praten. Vervolgens loopt hij weg naar een hoek in de ruimte onder het raam waar ik hem niet meer kan zien.

Op dat moment vraag ik me af of ik dit echt heb gezien of dat ik heb staan dromen. Ik kijk nog eens goed door het raam, ik kan geen spoor meer van het mannetje ontdekken, zelfs geen voetsporen in het stof op de vloer. Als ik naar de klok kijk valt me voor het eerst op dat alles in de ruimte stoffig is en onder de spinnenwebben zit, behalve de stolp waar de klop onder staat, deze is zo schoon dat hij glanst. Ik blijf nog een poosje staan kijken en dan loop ik door op zoek naar mijn klasgenoten.