Schatten uit de Noordzee

Ik loop langs het strand van de Noordzee. Ik speur de waterlijn af naar mooie schelpjes en andere voorwerpen die aangespoeld zijn. Ik houd daar intens van, struinen naar mooie voorwerpen in de natuur. Ik raak nieuwsgierig naar het verhaal achter de voorwerpen.

Mijn oog valt op een schelp, de vorm en de kleur zijn prachtig en ze is helemaal gaaf op een klein gaatje na, dat gaatje zit op de perfecte plek om er een hanger van te kunnen maken. Ik kijk naar de zee, hoe oud zou dit schelpje zijn? En wat voor beestje heeft zo bruut een eind aan haar leven gemaakt? Met de schelp in mijn hand droom ik weg…

10.000 jaar geleden begon het leven van een heel klein larfje van de venusschelp. Het larfje kon zwemmen en dartelde door de zee. Vanaf het moment dat ze geboren was begon ze aan het bouwen van haar huisje, de schelp. Dat deed ze door kalk uit het zeewater te halen met haar speciale kalkklieren. Na een paar weken zwemmen werd haar huisje te zwaar en zakte ze naar de zeebodem waar ze zich ingraaft. Ze woonde daar gelukkig en groeide goed. Zelfs tijdens een koud jaar lukte het haar om er een klein streepje bij te groeien.

Op een dag nam een sterke stroming haar mee, ze spoelde steeds verder over de zeebodem. Het water werd ondieper, tot ze geen water meer voelde. Voorzichtig opende ze haar schelp een klein stukje, ze zag alleen maar zand en lucht en wat kwam daar aan? Iets met grote platte poten, een enorm lijf met veel veren en een hele grote snavel! Een zee-eend met honger, die had wel zin in een lekkere verse venusschelp! Ze spuit een straal water naar de eend! Dat had hij niet verwacht, verbaast blijft hij staan. Dat geeft de schelp genoeg tijd, snel sloot de ze haar schelpen zo stevig als ze kon, en dat kon ze goed! En ja hoor, de zee-eend schepte haar op en slikte haar in een keer door. Ze hield haar schelpen stevig gesloten en wachtte af. Ze werd flink rond gekneed in de maag tot de er duizelig van werd, daarna vervolgde ze haar weg door de darmen en bleef ze hangen in een bocht. Nog altijd hield ze haar schelpen stevig gesloten en hield ze vol. Zo gingen er dagen voorbij. Eindelijk kwam ze door de bocht en ging ze verder. Tot de eend nodig moest poepen, dat viel niet mee met zo’n dikke schelp in de weg. Met een flinke kracht flatste de schelp zo de zee weer in. Ze zakte naar de bodem en opende opgelucht en hongerig haar schelp. Jammer voor de vogel, maar zij had een fijn nieuw plekje in zee gevonden.

Zo gingen er een aantal gelukkige jaren voorbij. Het voedsel wat ze uit de zee filterde was overvloedig en heerlijk. Elk voorjaar wanneer de maan vol was en de temperatuur goed, stortte ze haar eitjes uit in het water. Die gingen op zoek naar de zaadjes van de mannelijke venusschelpen om vervolgens samen een nieuw larfje te worden.