Anke’s atelier op reis, deel 4

De Morvan

Na een dag in de auto komen we aan op onze camping in de Morvan. Een prachtig plekje aan het water en de temperatuur is heerlijk. ’s Avonds is er livemuziek, daar gaan we natuurlijk even kijken. Maar eest moet Tygo onder de douche, dat is naast de muziek, dus hij hoeft niets te missen. Zwingent staat hij te douchen, heerlijk! Wanneer ik voor het slapen nog even met Dex naar het water loop is de volle maan net opgekomen. Boven het water ziet dat er adembenemend uit, wat is dat mooi!

In de ochtend is het nog heerlijk fris. Het is wel even graven in mijn kast, maar ik vind een vest om aan te trekken wanneer we Dex uitlaten. De kinderen moeten ook even wennen aan hun jasjes. En ook aan de temperatuur! Het is een graad of 12, ik vind dat heerlijk. Maar de Emelie en Tygo klagen al na 10 minuten “Ik heb bevroren tenen mama” “En ik ben helemaal bevroren mama” roepen ze. En om er nog wat kracht bij te zetten beginnen ze flink te bibberen. Jeetje, na drie weken rond de 30 graden zijn ze niets meer gewend.

Fokke begint te hoesten, niet een beetje, maar de hele nacht. Konden we eindelijk een beetje bijkomen na de warmte, hebben we dit. Ik naar de apotheek en in mijn beste Frans hoestdrank en pillen gevraagd, dat valt niet mee, maar het lukt. Hadden we nou toch die cursus Frans maar serieuzer aangepakt.

De Ardennen

We komen aan op dezelfde camping als waar we op de heenweg ook waren. Dat hebben we bewust gedaan om op een bekende plek te komen na bijna 5 weken nieuwe plekken ontdekken. We delen een berichtje in onze familie app dat we er zijn aangekomen, blijkt mijn broertje met zijn gezin een half uur verderop te zitten! Dat wisten we niet van elkaar, wat een leuk toeval! De volgende ochtend komen ze op de koffie voor ze weer doorrijden naar huis. Het is supergezellig om elkaar weer te zien en bij te kletsen. De kinderen werden er ook erg blij van, ze hebben heerlijk samen gespeeld.

Ik word ook verhouden en ben lang niet fit. Daar balen we flink van. Na een wandeling met Dex zijn Fokke en ik allebei kapot. We hadden bedacht om vanuit hier veel te gaan wandelen. Dat kan eindelijk met de temperaturen hier. Maar het zit er niet in, dat is flink slikken. Voor het eerst op deze reis verlang ik ernaar om thuis te zijn, voornamelijk naar het gemak van een huis met douche, wc, bed en bank om op te hangen. Maar dat hebben we nu niet en we gaan hier niet eerder om naar huis. Wat kunnen we dan nu wel? Op deze camping mag je vuur maken en kan je vuurschalen huren. Dat is wat we gaan doen. We halen broodjes en worst om te bakken en zoeken hout in het bos. En dat lukt! Het is niet moeilijk om te doen en we hebben er een hoop plezier van. Ook de rivier die over de camping stroomt is superleuk, de kinderen vangen er kreeften en we bouwen bruggen en eilanden van de stenen die erin liggen, dat kan je eindeloos blijven doen zonder er zat van te raken. Zeker Tygo heeft het hiermee erg naar zijn zin, hij gaat helemaal op in alles wat de rivier te bieden heeft. Ook vuur maken gaat hem goed af, heel serieus en met veel geduld maakt hij een hele stapel takken klein waar we vervolgens het vuur mee op gang helpen. Zo genieten we nog even flink van onze laatste dagen van deze reis.

Thuiskomen

In de loop van de volgende middag rijden we onze eigen oprit op. We zijn weer thuis. Ik ben niet enthousiast maar vind het ook wel weer fijn. De kinderen zijn wel enthousiast, ze zijn vooral blij onze poezen weer te zien en door de tuin te lopen. Dex is ook blij, hij rent hard rondjes door de tuin, aan de lijn op de camping vond hij maar niks. Mijn voornemen om thuis ook onze buitendouche te gaan gebruiken laat ik direct los en geniet erg van onze luxe binnendouche. Een nacht goed slapen in ons eigen bed, daar kijken we wel naar uit, maar dat valt tegen. Dex heeft vijf weken bij ons on de caravan geslapen, dat vond hij erg gezellig. Nu ligt hij weer alleen beneden, daar is hij het niet mee eens en dat laat hij ongeveer elk uur horen. Gelukkig is hij er de volgende nacht aan gewend en is het stil, heerlijk!

Bij het uitpakken kom ik allemaal dingen tegen die ik niet of weinig heb gebruikt, maar wel heel graag wilde gebruiken. De gitaar, de cursus Frans. Dat maakt me emotioneel, ik had zo graag weer gitaar willen spelen. En ik had me ook echt voorgenomen om een beetje Frans te leren samen met Emelie. Het is uiteindelijk niet gelukt om daar tijd voor te vinden. Nu zit de reis erop en dit is wat het is. De dromen die ik bij de start had en niet heb kunnen realiseren moet ik nu loslaten. Dat doet pijn, maar ik kan het niet meer veranderen. Als ik verder kijk kom ik ook de verrassingen tegen die we vonden onderweg, de rode stenen die ik vond in de omgeving bij Susan waar ik nu sieraden van kan gaan maken, Emelie haar kunstwerken die ze maakte met inspiratie door de Franse kunstschilders, Tygo zijn bouwsels met zijn eigen gereedschap. Dat zijn hele mooie dingen, veel mooier nog dan de dingen die ik niet heb kunnen doen en wel wilde doen. Ik ben blij dat we daar ruimte voor hebben gevonden en gemaakt.

We zijn moe en een bijzonder avontuur rijker

Het was een pittige en mooie reis. We hebben een hoop meegemaakt en geleerd. Ik was benieuwd hoe het zou zijn en of het ons goed zou bevallen om zolang met elkaar weg te zijn. Dat was lang niet altijd even makkelijk. Wanneer je anders meer ruimte hebt is nu de grens eerder bereikt. Dat is niet per se slecht voor de opvoeding. Integendeel, ik denk juist dat dit heel goed is. Al kan ik de manier waarop ik laat merken dat mijn grens bereikt is wel verbeteren. Dat merk ik vaak achteraf, wanneer de kinderen wanneer hun grens bereikt is mijn eerder gegeven voorbeeld precies nadoen. Dat is weer een interessant leerpunt. Maar uiteindelijk beviel het ons goed en willen we dit vaker doen.

Ik vond het fijn om te kunnen blijven werken terwijl we op reis waren. Het viel niet mee om er tijd voor te vinden, maar wanneer dat lukte voelde het goed. Het voelt passend bij de sieraden, hun verhaal wordt er rijker van wanneer ze tijdens een reis worden gemaakt. Het schrijven van dit blog tijdens deze reis is me erg goed bevallen. Ook hierbij viel het niet mee er tijd voor te vinden en vrij te maken. Door over onze belevenissen te schrijven werd ik gestimuleerd om echt naar mijn eigen ervaringen te kijken, zeker wanneer ik het moeilijk had. Het is dan erg makkelijk om te gaan mopperen, maar het verhaal wat daaruit volgt is niet de moeite waard om te delen. Dus moet je dieper kijken. Dat voelt in eerste instantie moeilijk, maar uiteindelijk wordt het moeilijke er lichter van. Dat komt omdat je altijd bij jezelf uitkomt. En dat is ook de plek waar je wel controle over hebt en waar je zelf de keuzes kan en mag maken. Hierdoor heb ik onze reis veel intenser en bewuster ervaren en lukte het om heel bewust te kiezen wat we wilden en waarom.

Fokke kon zijn werk goed doen onderweg. Starlink werkte overal goed genoeg op af en toe wat haperingen in de verbinding na. Hij had wel graag meer planning en structuur rondom werktijd en vrije tijd gehad. Door de warmte viel de structuur vaak weg, ook lukte het veel minder dan vooraf gehoopt om tijd vrij te maken voor zijn werk, dat is een leerpunt voor een volgende reis.

De warmte viel ons niet mee, daar gaan we bij een volgende reis zeker rekening mee houden met de locatie of de periode wanneer we gaan. De ideeën beginnen al te komen, maar we hebben geen haast. We hebben nu genoeg om op te broeden tot ons volgende avontuur.